Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Φόβος


 Στο διπλανό παγκάκι!

Συνομιλία τυχαία, σε μια τυχαία παρατήρηση, περί τέχνης και μοναξιάς..

-Τελικά αδερφέ γιατί ασχολούμαστε με την μουσική?
- Μα φυσικά για την μοναξιά μας
- Και όλος αυτός ο χαμός εκεί έξω?
- Ας μην επεκταθώ σε αυτό που γίνεται..
Ας μιλήσω για μένα καλύτερα
Η μουσική μας είναι η μοναξιά μας φίλε μου..
Οι δαίμονες που ψάχνουν να βγούν απο το κορμί μας..

Αυτό το κακό που απο μικρό παιδί το είδα να με τριγυρίζει δίπλα μου.
Στα μάτια τυχαίων ανθρώπων, στα γαμήσια τυχαίων μουνιών, στις άδικες ξήγες με ανθρώπους που περνάμε συμαντικό μέρος της ζωής μας..

Στο ανεκπλήρωτο- Στην συναισθηματική αχαριστία!

Γέλαω τώρα που στα λέω αυτά φίλε, αλήθεια πόσο κλισέ και καταραμμένα μπορούν να φαντάζουν σε μερικά μυαλά?

-Αλήθεια σε ενδιαφέρει αυτό..?

-Έχει πάψει απο καιρό να με ενδιαφέρει το παρακάτω- και θα σου πώ το μεγαλύτερο   κλισέ απο όλα..
το τώρα!
Τι γίνεται με το τώρα φίλε...?

-Πάλη, ένας αδιάκοπος αγώνας
- Πρόσεχε!
- Μα αυτό είναι που με κάνει να μην ηρεμώ τα βράδια, το ότι προσέχω πολύ ενώ δεν θα έπρεπε..

Και τότε πιάνω την κιθάρα μου μπας και καταφέρω να ρίξω τους παλμούς της καρδιάς μου..


Χέστης φίλε μου.. 

Κατά βάθος είμαι ένας μεγάλος χέστης!