Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Φόβος


 Στο διπλανό παγκάκι!

Συνομιλία τυχαία, σε μια τυχαία παρατήρηση, περί τέχνης και μοναξιάς..

-Τελικά αδερφέ γιατί ασχολούμαστε με την μουσική?
- Μα φυσικά για την μοναξιά μας
- Και όλος αυτός ο χαμός εκεί έξω?
- Ας μην επεκταθώ σε αυτό που γίνεται..
Ας μιλήσω για μένα καλύτερα
Η μουσική μας είναι η μοναξιά μας φίλε μου..
Οι δαίμονες που ψάχνουν να βγούν απο το κορμί μας..

Αυτό το κακό που απο μικρό παιδί το είδα να με τριγυρίζει δίπλα μου.
Στα μάτια τυχαίων ανθρώπων, στα γαμήσια τυχαίων μουνιών, στις άδικες ξήγες με ανθρώπους που περνάμε συμαντικό μέρος της ζωής μας..

Στο ανεκπλήρωτο- Στην συναισθηματική αχαριστία!

Γέλαω τώρα που στα λέω αυτά φίλε, αλήθεια πόσο κλισέ και καταραμμένα μπορούν να φαντάζουν σε μερικά μυαλά?

-Αλήθεια σε ενδιαφέρει αυτό..?

-Έχει πάψει απο καιρό να με ενδιαφέρει το παρακάτω- και θα σου πώ το μεγαλύτερο   κλισέ απο όλα..
το τώρα!
Τι γίνεται με το τώρα φίλε...?

-Πάλη, ένας αδιάκοπος αγώνας
- Πρόσεχε!
- Μα αυτό είναι που με κάνει να μην ηρεμώ τα βράδια, το ότι προσέχω πολύ ενώ δεν θα έπρεπε..

Και τότε πιάνω την κιθάρα μου μπας και καταφέρω να ρίξω τους παλμούς της καρδιάς μου..


Χέστης φίλε μου.. 

Κατά βάθος είμαι ένας μεγάλος χέστης!

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Παρατήρηση



Όταν καταλαβαίνεις νωρίς το παιχνίδι.
Η στιγμή που συνειδητοποιείς οτι δεν θες πλέον να παίξεις.
Βαρέθηκες και θες να αποσυρθείς.

Κάθε επόμενη κίνηση τους την έχεις προβλέψει,
την έχεις δει προ πολλού.
Να μην σου προσφέρει καμία συγκίνηση αυτό το αστείο.

Απλά να θέλεις να μείνεις παρατηρητής.
Αυτό ξέρεις να κάνεις καλά. Από μικρό παιδί.
Αυτό είναι το δικό σου παιχνίδι.
Η παρατήρηση αδερφέ.

Να προσπαθήσεις να καταλάβεις απο τι είναι φτιαγμένος ο κόσμος γύρω σου.
Οι σκιές που σε περιτριγυρίζουν και τα συμπλέγματα τους.
Οι αδυναμίες τους, τα πλεονεκτήματα τους.

Να διακρίνεις στο πλήθος τους υποτιθέμενους αρχηγούς.
Τους πιστούς στρατιώτες-
και αυτούς τους περίεργους που αμφιταλαντεύονται κουτοπόνηρα,
μπας και κλέψουν την νίκη!

Φιάσκο αδερφέ.
Είναι η στιγμή που βλέπεις στα μάτια τους να ξεδιπλώνετε η αβάσταχτη βοή της ύπαρξης.
Με ανθρώπους που βουτάνε απλά στο παιχνίδι.
Ακονίζοντας τα όπλα τους,
φτιαγμένα απο μιζέρια, κακία, απόγνωση και ωμότητα.

Ο χειρότερος κερδίζει- γιατί αυτός θα θέσει τους όρους....

Και εσύ στη γωνιά σου να παρατηρείς.
Σαν να μην είσαι απο το ίδιος μέρος,
όπου οι ''παίκτες'' γεννήθηκαν...


Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Ύπαιθρο



Είναι στιγμές που ανατρέχω στα ίδια μου τα γραπτά,
θαρρείς πως θέλω να θυμηθώ ξανά τον εαυτό μου.

Όλοι μας χάνουμε τον δρόμο μας συχνά..
Πόσο αξίζει στ' αλήθεια, αδερφέ, αυτό το χάσιμο?

Να θυμηθώ πως σκεφτόμουν-τι έγραφα.
Πως οι στιγμές περνάνε κενά-χωρίς ενδιαφέρον.

Τι σε ξεχωρίζει απ΄τον καθένα εκεί έξω,
Τι σε κάνει μοναδικό?
Και τι τελικά σε φέρνει να γίνεις ένα με το περιβάλλον?

Σε αυτή τη φούσκα που ζεις, χρόνο με το χρόνο,
λεπτό με το λεπτό, θεωρείς τον εαυτό σου ξένο.

Μόνο κάποια ψήγματα ''αλλοτινών'', σε κάνουν να πιστεύεις ξανά,
Στον άνθρωπο.

Στην ουσία του,
Στην ξήγα του,
Στο κλάμα του,

Και σε κάποιους που σε μαθαίνουν να μισείς!





Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Μέτρημα

Φτάνεις σε κάποιο σημείο..
Σε κάποιο τέλος ίσως σε μια ρωγμή αρχής..

Προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να σου πω κάτι?
Δεν σε νοιάζει να το δείξεις...

Για κάποιους αυτή είναι η ψυχαναλυσή τους..
Να αφήνουν ελεύθερο τον εαυτό τους στο νιώσιμο..
Στο βίωμα..όσο και να ζορίζει τον περίγυρο..

Όχι φίλε..δεν είναι όλοι δυνατοί όσο κάποιοι θέλουν να δείχνουν..
Και αργότερα γυρνάνε σπίτια τους στην αυτοκαταστροφή τους...

Στις θλιμμένες σχέσεις,στα νεκρά καταφύγια και στις ανούσιες συζητήσεις..
Στα σιχαμένα τσιφτετέλια που έχουν απομακρυνθεί πολύ απο την κάβλα του θεσπέσιου αυτού χορού..

Στα φτιασιδωμένα πρόσωπα που μοιάζουν ξένα το πρωί..
Στα χαμηλωμένα αυτοκίνητα που συνδέουν το πουλί τους με το γκάζι..

Στα ανδρείκελα που χαριεντίζονται μπροστά στα μάτια τους και  γελούν...
Στα σκιάχτρα που συνεχίζουν να αποκαλούν γκόμενες...
λες και δεν υπάρχει άλλη λέξη να περιγράψουν την γυναικεία φύση..

Αποφεύγω και συγχρόνως συμμετέχω σε κάθε ηθική που δεν την έφτιαξε το πρέπει..
Αλλά το γιατί-η αμφισβήτηση αδερφέ-η μαγεία της παρατήρησης..

Που την πλήρωσα με το χαμηλωμένο βλέμμα μου..
Τα περιφρονητικά τους σχόλια περί κουλτούρας και αφέλειας..

Τα υποτιμητικά χαιδέματα στην πλάτη..

Και πάλι βρίσκομαι να λέω οτι αυτό που με ρίχνει στο μαύρο είναι η αδυναμία τους να καταλάβουν έστω για μια στιγμή..
Να προσπαθήσουν να καταλάβουν τον διπλανό τους..

Και όχι να βγάλουν τα τεφτέρια τους, να μετράν σωστά και λάθη..
Να προσπαθήσουν απο ‘’κάποιοι’’ να γίνουν ‘’εγώ-εσύ’’..