Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

ΟΛΟΙ

έτσι είπα απλά να γράψω-για τις ώρες που με τρυπάνε μέσα σε 4 τοίχους..
Για την αποσύνθεση που βιώνω σε κάθε δραστηριότητα που αγαπώ..
Για την αποσύνθεση των γύρω μου..

Για τις έννοιες που όλοι προσπαθούν να με πείσουν οτι δεν παίζουν ρόλο..
Όμως με αυτές έχω μάθει να πορεύομαι..δεν ξέρω άλλο δρόμο..
Για την επιφάνεια σε όλα της τα επίπεδα και για το να πάτε να γαμηθείτε όλοι.
Που τόσο πολύ με πονάει όταν το λέω...

Γιατι το ΄΄όλοι΄΄ δεν υφίσταται στο μυαλό μου..
Υπάρχει το κάποιοι..αυτοί οι ιδιαίτεροι που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να με κάνουν να τους εντάξω στο όλοι..

Τι και αν γράφω αυτόματα..χωρίς διορθώσεις και συντακτικό..
Τι και αν φτύνω την ειλικρίνεια και την απλότητα της ύπαρξης σε όλους γύρω μου..
Μάταια αδέρφια..νωθρά μυαλά και δυσκοίλιες σκέψεις μου δίνεται κάθε μέρα να καταναλώσω...

Ας σκεφτώ λοιπόν το επόμενο μου ταξίδι-τον επόμενο στόχο που θα με κάνει να μείνω ζωνανός σε αυτό το αστείο που αποκαλείται ζωή..να με συγχωράτε για τα πρέπει μου αλλά μόνο αυτά μου έμειναν..όλα τα άλλα τα ξεθώριασε η εσωτερική μοναξιά..και όχι μόνο αυτή η μοναχικότητα που απορρέει όταν πιάνω τα τσιγάρα μου...

Και επιτέλους ας πάψουμε όλοι και ας σκεφτούμαι-είναι όμορφο να σκεφτόμαστε έντονα..είναι όμορφο να μην οχυρωνόμαστε στα εγώ μας.και εγω πάλι πρώτος θα είμαι που θα μιλάω για ομάδες και για αυτό το γαμημένο μαζί-μαζί όσο και να σας φοβίζει..όσο και να σας κάνει να φαίνεστε στα μάτια μου σαν ετοιμόρροπα αγάλματα..

Έχουμε μάθει να φοβόμαστε και όχι να τολμάμε..
και ας μην βγάζει τίποτα ποιητικό αυτή η γραφή και ας είναι το χειρότερο που έχω γράψει...

Πάλι αύριο μια πρόταση θα ξεκινήσω..


Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Χτύπημα

και είναι κάποια παιδιά που δεν φοβούνται να τσαλακώσουν την ψυχή τους
με οποιαδήποτε συνέπεια..
είναι αυτές οι ψυχές που ποτέ δεν θα χλευάσουν τους υπόλοιπους..
στον καθένα θα βρούν ένα παράδεισο..
τον χρυσό που κρύβεται στην καρδιά τους..

και αυτά τα παιδιά,όσο και να μην τα παρατηρείς,
πάντα βρίσκονται εκεί..
σαν ένα τρίτο μάτι..ρουφάνε όλη την σοφία της ζωής..
την αρπάζουν στα χέρια τους και την χαιδεύουν..

και είναι και τα άλλα παιδιά..
που δεν μπορούν να ψάξουν μέσα τους..
όσο και αν μεγαλώνουν..δεν τους αρέσει..
δεν τους αφήνει το χάος τριγύρω τους
να νιώσουν το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης..
την μαγεία της ανακάλυψης..

την τριβή με το εγώ σου και την εσωτερική σου σαπίλα..
δεν παλεύουν να ξεφύγουν-απλά υποκύπτουν..
γίνονται όλοι αυτοί που με μια ματιά
μπορούμε να κάνουμε κομμάτια τις ψυχές τους..

χωρίς να το θέλουμε..χωρίς να μας ζητηθεί..

πόση δύναμη κρύβει η ισορροπία..
το νιώσιμο της νύχτας-η μυρωδιά της ασφάλτου όταν πέφτεις..
η γεύση του αίματος ανάμεσα στα δόντια σου..
που σε ξυπνάει σαν ναρκωτικό..

την στιγμή που δεν μένει τίποτα άλλο παρά..
να σηκωθείς- να συνέλθεις και να συνεχίσεις ξανά..

στο επόμενο πέσιμο-στο επόμενο χτύπημα-στον επόμενο πόνο..



Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Υπόθεση

απέδειξε στον εαυτό σου ότι υπάρχεις..
ότι η ζωή δεν είναι μια χαμένη υπόθεση..
πείσε τον οτι αποδίδεις..

οτι είσαι δραστήριος-ζωντανός..
με το να κάνεις πολλά πράγματα..
να είναι η μέρα σου επιφανειακά γεμάτη...

και όμως το βράδυ το ξέρω οτι γυρνάς σπίτι σου,
και η καρδιά σου είναι νηστική-ατάιστη..
σαν τα σκυλιά που βλέπεις στους δρόμους..

δεν σε ικανοποιεί τίποτα..
συναισθηματική αχαριστία..
και ας παλεύεις κάθε μέρα για να νιώσεις ευτυχία..
την τρελή αυτή ουτοπία..

και ας μαζεύεις στιγμές όλα αυτά τα χρόνια
και συχνά τις ξεχνάς..
δεν ήταν παρά στιγμές και όχι πραγματικότητες..
ή σταθερές εποχές μέσα στο χρόνο...


και μείνε ακόμα μια φορά λυπημένος
και εξουθενωμένος απο την σκέψη..

Σήμερα

την πρώτη φορά είπε:
''όλα θα τα αντιμετωπίζω με ένα χαμόγελο''-χαλαρά..
αμέσως όμως φοβήθηκε τον σταρχιδισμό που βλέπει γύρω του..

την επόμενη είπε θα τους δαγκώνω όλους..
θα βγάζω την ένταση μου και ας καταλάβει όποιος θέλει..
μέσα απο τον σκληρό μου τρόπο..
έχασε τον εαυτό του πολύ γρήγορα..
κόντεψε να τρελάθει-όπως αυτήν την τρέλα που βρίσκει τριγύρω του...

την επόμενη είπε θα στραφεί στον εαυτό του..
και βίωσε την απέραντη μοναξιά..
τον ατομικισμό που έβλεπε κάθε μέρα στα μάτια των γύρων του..

την επόμενη είπε θα είμαι ανοικτός..
κοινωνικός..θα παλέψω συλλογικά τους δαίμονες μου..
μέσα σε λίγες ώρες-μέσα απο δήθεν ομάδες..
είδε την ανάγκη του ηγετισμού που αναπτύσσουν κάποιοι..
το μίσος στην ''άλλη'' ομάδα..
επειδή έτσι πρέπει...

σήμερα...που βρίσκεται σήμερα-τώρα?
συλλέκτης στιγμών..κάπου στα βιβλία..
κάποτε στην ποίηση-ίσως στην μουσική..

στην αναζήτηση αληθινών βλεμμάτων-
στην αυτοκαταστροφή που κρύβει ο έρωτας..
στο βόλεμα που κρύβει η αγάπη..

και στην ελευθερία που κρύβει η αλήθεια...

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Αμοναχός

Κάπως έτσι έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την μοναξιά..
τις μαγικές και δύσκολες αυτές ώρες... 
που οι αισθήσεις σου λειτουργούν στο έπακρο..

που υφαίνεις το βαρύ πέπλο της ύπαρξης..
και ψάχνεις μέσα σου..
παιρνούν τα πάντα απο τα φίλτρα σου..
και κάπου εκεί γνωρίζεις τον εαυτό σου..

''την μοναξιά ο άνθρωπος να μην τηνε φοβάται..
γιατί ποθαίνει αμοναχός και αμοναχός γεννάται''

τελικά πότε καθαρίζεις?
και κάνεις την μοναξιά σου ένα κοινό τόπο για αγάπη..?
ίσως ποτέ..

αφήνω λοιπόν όλους αυτούς να χλευάζουν..
την ψευδαίσθηση τους δεν θα χαλάσω..

πάντα ήμουν αυτός που φτιάχνει.. 









Αζήτητα

Άλλος ένας μήνας στα αζήτητα..
να φτύνω κάθε βράδυ την σαπίλα της ψυχής μου..

και αυτές οι ατελείωτες ώρες πάνω σε ένα τροχοφόρο..
που οι σκέψεις με κατακλύζουν..
να μην μπορώ να τις σταματήσω όσο και να θέλω..

να βλέπω τις σκαμμένες απο την δουλειά φάτσες..
τα δήθεν ατσαλάκωτα πρόσωπα των προνομιούχων..
και να σκέφτομαι πως η απομόνωση ίσως να είναι ο μόνος δρόμος..

και τότε είναι που σταματώ σε μια άκρη για να μην ξεχάσω τις σκέψεις μου.
τις πληκτρολογώ με αγωνία να τις φυλακίσω..
και έτσι γελάω με την ματαιοδοξία μου..

κάθε μεσημέρι καίγεσαι απο ένα πόνο αβάσταχτο..
πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι..σε φωτιά μεταμορφώνεσαι..
έτσι τραγουδάνε κάποιοι μαύροι...

Σάρκα



Ωδή στις γυναίκες τις ζωής μας..
στους έρωτες που δεν έχουν τίποτα ζωηρό,
τίποτα ουσιώδες..

σε αυτές τις γυναίκες που θέλουν ένα χέρι να πιαστούν..
να μπούν σε ένα κόσμο και όχι να δημιουργήσουν τον δικό τους..

στις υπόδουλες αυτές κοπέλες που σκύβουν στα περιοδικά..
που ανοίγουν τα πόδια τους σε μυώδη μπράτσα..

που περιφέρουν την σάρκα τους σαν κομμάτι κρέας..
και το μυαλό ρε?τι γίνεται με αυτό?

ωδή και στα ξερά γαμήσια..που δεν τελειώνεις πότε..
και κλείνεις τα μάτια να φανταστείς τον μεγάλο σου έρωτα..
και τότε χύνεις..

ωδή και σε αυτούς που χλευάζουν τον ρομαντισμό..
πόσο στα αλήθεια μίζεροι είναι ..

στην υγεία των κοριτσιών που είναι έτοιμα να αφήσουν την τελευταία τους πνοή
σε ένα και μόνο φιλί..
και χαιρετίσματα στα αγόρια που σφίγγουν δυνατά όταν αγκαλιάζουν..
και είναι ικανοί να καυλώνουν μόνο με τη μυρωδιά..

στον πόθο-στον έρωτα-στην κόλαση..

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Ήρωες

θέλω να ξεφύγω απο την μάζα των ηρώων
Με τους άχρηστους θε να ταχθώ..
που κάθονται στην γωνιά μονάχοι..
υφαίνοντας τις σκέψεις τους..

σωματοφύλακας και αδερφός θα γίνω,
θα θαυμάζω την κάθε τους δραστηριότητα,
που μέσα από την ασχήμια της κίνησης
φαίνεται η ανθρωπιά και η ουσία-
η αυθεντικότητα και η τόλμη..

Αυτούς του περιθωρίου θα κάνω φίλους
ν'αφουγκραζόμαστε της ζωής την μυρωδιά-
του θανάτου την σιωπή..

και θ'αφήσουμε σ'αυτούς τους ήρωες
να περιφέρουν τα όμορφα επιφανειακά τους πρόσωπα,
εδώ και εκεί-να τα παζαρεύουν για ψωροδεκάρες
και όταν τα φώτα και οι προβολείς τα κάψουν,
σε μας θα ζητούν μια αγκαλιά..

για όλους- φίλε- υπάρχει το καταφύγιο της σκέψης,
κανείς όμως δεν το επιλέγει πρώτα..
τον δωροδοκούν με της ύπαρξης την ρηχή τη δόξα
και σαν απαίδευτο παιδί πηδά και δοκιμάζει..

΄΄κρίμα,κρίμα το παιδί'' που λέει και ένας δικός μας...  

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Stepchild

Και έχω τα νόθα παιδιά για παρέα δίπλα μου
Γεννημένοι απο την ίδια μάνα
Που φτύνει ενοχές και τύψεις
Αυτά τα μπάσταρδα παιδιά


Που μέσα στη ματιά τους μπορώ να δω διάφανο τον εαυτό μου
Μπορώ να μην υποκρίνομαι
Να μην στεναχωριέμαι ακόμα μια φορά
Για την σκοτεινή υπόσταση της ζωής

Γιατί μαζί με τα νόθα μου αδέρφια
Ακόμα και η σκοτεινιά έχει μαγεία-λαμπιρίζει
Όταν το μαύρο μου πλημμυρίζει τα μάτια
Έχουνε πάντα το γιατρικό στα επιδέξια δάχτυλα τους

Είναι σαν να μας πετάνε στην λάσπη
Και παίρνοντας δύναμη ο ένας απο τον άλλον
Εμείς την ψαχουλεύουμε και την μυρίζουμε
Με ένα βλέμμα μόνο μπορούμε να καταλάβουμε πόσο βαθιά θα ψάξουμε
Σαν να μας έδωσαν το μεγαλύτερο κομμάτι χρυσού


Και οι δύσκολες στιγμές υπάρχουν εκεί
Ξεθυμαίνουν στα νόθα ποτήρια μας
Και στις ατέλειωτες συζητήσεις
Σε κλειστοφοβικά συνήθως μέρη..έτσι τους αρέσει..
Αυτο το ξεβόλεμα που με λίγους το αντέχεις
Αυτή η δυσκολία που όταν την συμμερίζεσαι γίνεται δημιουργία..


Και μην βιαστείς να μιλήσεις για αγάπες και έρωτες..

Αλήθειες και βιώματα θα σου απαντούσαν..








Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Σελίδες

Σαν τότε,που για να κρύψω τους κακούς βαθμούς
είχα εφεύρει ένα τρόπο να σκίζω τις σελίδες
χωρίς να το αντιληφθεί ο πατέρας

Αυτή η ηγεμονική φιγούρα
που όλους μας στοιχειώνει
στην σύμβαση της οικογένειας.

Στην αναγκαστική αυτή συνθήκη
που ποτέ δεν επιλέγεις..Ποτέ..

Ξέρω κάποτε το έχεις κάνει και εσύ..
Η μεγάλη διαδρομή τις υποκρισίας,
αναγκαίας και μη είχε αρχίσει..

Έμαθα όμως..
Ξέρω ορθογραφία και μερικούς κανόνες σύνταξης
ώστε να μπορώ να αρθρώνω τις σκέψεις μου,
περισσότερο τα νοήματα τους..

Που το οφείλω άραγε?σε σένα,σε μένα
σε όλες αυτές τις φιγούρες που με πήγαν παρακάτω πνευματικά
ή απλά στον εαυτό μου?

ίσως να το οφείλω στα βράδια που δεν άντεχα την μοναξιά,
στις μέρες που ξοδεύονταν χωρίς ουσία,
στα λιγοστά φιλιά που έδωσα χωρίς κόπο,
και σε αυτά που ακόμα και τώρα κάνουν την καρδιά μου να ζορίζεται

Στις απογοητεύσεις,στις δικαιολογίες,στις προφάσεις
και κλείνοντας τον κύκλο ίσως σε σένα..
με τον αντίστροφο ρόλο μου έδειξες
αυτό που δεν πρέπει να γίνω..

ποτέ..

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Ψίχουλα

Σε απόσταση αναπνοής
Να ζω αυτόν τον έρωτα.
Να τον αφουγκράζομαι..

Πως τα χέρια του έχουν την ανάγκη
να σχηματίσουν διαδρομές στους γοφούς της.
Την ανάγκη της ντάμας να ακουμπηθεί
και να νιώσει το χάδι του.

Και εγώ την ανάγκη να σχηματίσω
αυτή την εικόνα με λέξεις..
Με το τσιγάρο στο στόμα
να ζω τον δικό μου ανεκπλήρωτο..

Ο πόθος η κοινή τους λέξη
Το δέσιμο το απόσταγμα τους..
και πόσο χαίρομαι..

αυτή είναι η ελπίδα αδερφέ..
στον έρωτα- στην καύλα
όπως τα συνθήματα που γράφαμε πιτσιρικάδες..

Μόνο και Πάντα

Το γράψιμο-ξέρεις-είναι μια προσωπική διαδικασία.
Κατεβάζεις τα ρολά σου.
Γίνεται η μοναξιά σου ο μόνος δρόμος.
Γίνεται ο εαυτός σου αυτό που πάντα ήθελες να είναι.
Χωρίς φτιασίδι-γυμνός.

Χωρίς αυτόν το φόβο της ζωής
Της ανάσας-των ψεύτικων υποσχέσεων..
Που γενναιόδωρα σου ακουμπάνε όλοι στις πλάτες σου.

Είναι η επαναστατική σου δράση.
Απέναντι στον οχετό.
Σε αυτόν τον βούρκο που ζείς,και έχεις καταλάβει πια
ότι δεν θες να είσαι μέρος του.

Πολλοί θα σε πουν φλύαρο-αφελή
Τους ακούς ή για μια ακόμη φορά απογοητεύεσαι,
απο την επιφάνεια και την καχυποψία του κόσμου?

Τελικά σε αυτό το παιχνίδι του ισχυρού και του καλύτερου
ποιος είναι ο χαμένος?
Αυτοί που σε βλέπουν χωρίς ίχνος χρωμάτων στο βλέμμα
ή εσύ που τους έχεις καταλάβει?

Γιατί τους έχεις καταλάβει αδερφέ μου.
Είσαι πεπεισμένος ότι έχεις δει την ασχήμια τους
και πλέον είσαι δυνατός να μην την επιλέγεις..

Δεν επιλέγω να δω μια ζωή που πλάθεται σε ακριβά σαλόνια.
Σε δήθεν τακτικές-Σε δήθεν αλανιάρικες συμπεριφορές..

Αγάπη-μόνο-και πάντα..

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Χάσιμο

Είναι η αρχή θα πουν κάποιοι..
Ανάγκη θα το χαρακτηρίσω εγώ..
Ένα βήμα πριν από κάθε αρχή,που τόσο μας μαγεύει..
Όμως ποτέ δεν γίνεται..


Αλήθεια πόσες φορές έχουμε βρει..
και πόσες έχουμε χάσει τους εαυτούς μας..?



Τελικά ίσως ζωή είναι οι φορές που θα αρχίσεις να μετράς...