Stepchild

Και έχω τα νόθα παιδιά για παρέα δίπλα μου

Γεννημένοι απο την ίδια μάνα

Που φτύνει ενοχές και τύψεις

Αυτά τα μπάσταρδα παιδιά

Που μέσα στη ματιά τους μπορώ να δω διάφανο τον εαυτό μου

Μπορώ να μην υποκρίνομαι

Να μην στεναχωριέμαι ακόμα μια φορά

Για την σκοτεινή υπόσταση της ζωής

Γιατί μαζί με τα νόθα μου αδέρφια

Ακόμα και η σκοτεινιά έχει μαγεία-λαμπιρίζει

Όταν το μαύρο μου πλημμυρίζει τα μάτια

Έχουνε πάντα το γιατρικό στα επιδέξια δάχτυλα τους

Είναι σαν να μας πετάνε στην λάσπη

Και παίρνοντας δύναμη ο ένας απο τον άλλον

Εμείς την ψαχουλεύουμε και την μυρίζουμε

Με ένα βλέμμα μόνο μπορούμε να καταλάβουμε πόσο βαθιά θα ψάξουμε

Σαν να μας έδωσαν το μεγαλύτερο κομμάτι χρυσού

Και οι δύσκολες στιγμές υπάρχουν εκεί

Ξεθυμαίνουν στα νόθα ποτήρια μας

Και στις ατέλειωτες συζητήσεις

Σε κλειστοφοβικά συνήθως μέρη..έτσι τους αρέσει..

Αυτο το ξεβόλεμα που με λίγους το αντέχεις

Αυτή η δυσκολία που όταν την συμμερίζεσαι γίνεται δημιουργία..

Και μην βιαστείς να μιλήσεις για αγάπες και έρωτες..

Αλήθειες και βιώματα θα σου απαντούσαν..

Απέραντοι Δρόμοι

https://www.youtube.com/watch?v=UjfMWOdf3Sc&feature=youtube_gdata_player

Σελίδες

Σαν τότε,που για να κρύψω τους κακούς βαθμούς
είχα εφεύρει ένα τρόπο να σκίζω τις σελίδες
χωρίς να το αντιληφθεί ο πατέρας

Αυτή η ηγεμονική φιγούρα
που όλους μας στοιχειώνει
στην σύμβαση της οικογένειας.

Στην αναγκαστική αυτή συνθήκη
που ποτέ δεν επιλέγεις..Ποτέ..

Ξέρω κάποτε το έχεις κάνει και εσύ..
Η μεγάλη διαδρομή τις υποκρισίας,
αναγκαίας και μη είχε αρχίσει..

Έμαθα όμως..
Ξέρω ορθογραφία και μερικούς κανόνες σύνταξης
ώστε να μπορώ να αρθρώνω τις σκέψεις μου,
περισσότερο τα νοήματα τους..

Που το οφείλω άραγε?σε σένα,σε μένα
σε όλες αυτές τις φιγούρες που με πήγαν παρακάτω πνευματικά
ή απλά στον εαυτό μου?

ίσως να το οφείλω στα βράδια που δεν άντεχα την μοναξιά,
στις μέρες που ξοδεύονταν χωρίς ουσία,
στα λιγοστά φιλιά που έδωσα χωρίς κόπο,
και σε αυτά που ακόμα και τώρα κάνουν την καρδιά μου να ζορίζεται

Στις απογοητεύσεις,στις δικαιολογίες,στις προφάσεις
και κλείνοντας τον κύκλο ίσως σε σένα..
με τον αντίστροφο ρόλο μου έδειξες
αυτό που δεν πρέπει να γίνω..

ποτέ..

Ψίχουλα

Σε απόσταση αναπνοής
Να ζω αυτόν τον έρωτα.
Να τον αφουγκράζομαι..

Πως τα χέρια του έχουν την ανάγκη
να σχηματίσουν διαδρομές στους γοφούς της.
Την ανάγκη της ντάμας να ακουμπηθεί
και να νιώσει το χάδι του.

Και εγώ την ανάγκη να σχηματίσω
αυτή την εικόνα με λέξεις..
Με το τσιγάρο στο στόμα
να ζω τον δικό μου ανεκπλήρωτο..

Ο πόθος η κοινή τους λέξη
Το δέσιμο το απόσταγμα τους..
και πόσο χαίρομαι..

αυτή είναι η ελπίδα αδερφέ..
στον έρωτα- στην καύλα
όπως τα συνθήματα που γράφαμε πιτσιρικάδες..

Μόνο και Πάντα

Το γράψιμο-ξέρεις-είναι μια προσωπική διαδικασία.
Κατεβάζεις τα ρολά σου.
Γίνεται η μοναξιά σου ο μόνος δρόμος.
Γίνεται ο εαυτός σου αυτό που πάντα ήθελες να είναι.
Χωρίς φτιασίδι-γυμνός.

Χωρίς αυτόν το φόβο της ζωής
Της ανάσας-των ψεύτικων υποσχέσεων..
Που γενναιόδωρα σου ακουμπάνε όλοι στις πλάτες σου.

Είναι η επαναστατική σου δράση.
Απέναντι στον οχετό.
Σε αυτόν τον βούρκο που ζείς,και έχεις καταλάβει πια
ότι δεν θες να είσαι μέρος του.

Πολλοί θα σε πουν φλύαρο-αφελή
Τους ακούς ή για μια ακόμη φορά απογοητεύεσαι,
απο την επιφάνεια και την καχυποψία του κόσμου?

Τελικά σε αυτό το παιχνίδι του ισχυρού και του καλύτερου
ποιος είναι ο χαμένος?
Αυτοί που σε βλέπουν χωρίς ίχνος χρωμάτων στο βλέμμα
ή εσύ που τους έχεις καταλάβει?

Γιατί τους έχεις καταλάβει αδερφέ μου.
Είσαι πεπεισμένος ότι έχεις δει την ασχήμια τους
και πλέον είσαι δυνατός να μην την επιλέγεις..

Δεν επιλέγω να δω μια ζωή που πλάθεται σε ακριβά σαλόνια.
Σε δήθεν τακτικές-Σε δήθεν αλανιάρικες συμπεριφορές..

Αγάπη-μόνο-και πάντα..