Φόβος

 Στο διπλανό παγκάκι!

Συνομιλία τυχαία, σε μια τυχαία παρατήρηση, περί τέχνης και μοναξιάς..

-Τελικά αδερφέ γιατί ασχολούμαστε με την μουσική?

- Μα φυσικά για την μοναξιά μας

- Και όλος αυτός ο χαμός εκεί έξω?

- Ας μην επεκταθώ σε αυτό που γίνεται..

Ας μιλήσω για μένα καλύτερα

Η μουσική μας είναι η μοναξιά μας φίλε μου..

Οι δαίμονες που ψάχνουν να βγούν απο το κορμί μας..

Αυτό το κακό που απο μικρό παιδί το είδα να με τριγυρίζει δίπλα μου.

Στα μάτια τυχαίων ανθρώπων, στα γαμήσια τυχαίων μουνιών, στις άδικες ξήγες με ανθρώπους που περνάμε συμαντικό μέρος της ζωής μας..

Στο ανεκπλήρωτο- Στην συναισθηματική αχαριστία!

Γέλαω τώρα που στα λέω αυτά φίλε, αλήθεια πόσο κλισέ και καταραμμένα μπορούν να φαντάζουν σε μερικά μυαλά?

-Αλήθεια σε ενδιαφέρει αυτό..?

-Έχει πάψει απο καιρό να με ενδιαφέρει το παρακάτω- και θα σου πώ το μεγαλύτερο   κλισέ απο όλα..

το τώρα!

Τι γίνεται με το τώρα φίλε...?

-Πάλη, ένας αδιάκοπος αγώνας

- Πρόσεχε!

- Μα αυτό είναι που με κάνει να μην ηρεμώ τα βράδια, το ότι προσέχω πολύ ενώ δεν θα έπρεπε..

Και τότε πιάνω την κιθάρα μου μπας και καταφέρω να ρίξω τους παλμούς της καρδιάς μου..

Χέστης φίλε μου.. 

Κατά βάθος είμαι ένας μεγάλος χέστης!

Παρατήρηση

Όταν καταλαβαίνεις νωρίς το παιχνίδι.
Η στιγμή που συνειδητοποιείς οτι δεν θες πλέον να παίξεις.
Βαρέθηκες και θες να αποσυρθείς.

Κάθε επόμενη κίνηση τους την έχεις προβλέψει,
την έχεις δει προ πολλού.
Να μην σου προσφέρει καμία συγκίνηση αυτό το αστείο.

Απλά να θέλεις να μείνεις παρατηρητής.
Αυτό ξέρεις να κάνεις καλά. Από μικρό παιδί.
Αυτό είναι το δικό σου παιχνίδι.
Η παρατήρηση αδερφέ.

Να προσπαθήσεις να καταλάβεις απο τι είναι φτιαγμένος ο κόσμος γύρω σου.
Οι σκιές που σε περιτριγυρίζουν και τα συμπλέγματα τους.
Οι αδυναμίες τους, τα πλεονεκτήματα τους.

Να διακρίνεις στο πλήθος τους υποτιθέμενους αρχηγούς.
Τους πιστούς στρατιώτες-
και αυτούς τους περίεργους που αμφιταλαντεύονται κουτοπόνηρα,
μπας και κλέψουν την νίκη!

Φιάσκο αδερφέ.
Είναι η στιγμή που βλέπεις στα μάτια τους να ξεδιπλώνετε η αβάσταχτη βοή της ύπαρξης.
Με ανθρώπους που βουτάνε απλά στο παιχνίδι.
Ακονίζοντας τα όπλα τους,
φτιαγμένα απο μιζέρια, κακία, απόγνωση και ωμότητα.

Ο χειρότερος κερδίζει- γιατί αυτός θα θέσει τους όρους....

Και εσύ στη γωνιά σου να παρατηρείς.
Σαν να μην είσαι απο το ίδιος μέρος,
όπου οι ''παίκτες'' γεννήθηκαν...

Ύπαιθρο

Είναι στιγμές που ανατρέχω στα ίδια μου τα γραπτά,
θαρρείς πως θέλω να θυμηθώ ξανά τον εαυτό μου.

Όλοι μας χάνουμε τον δρόμο μας συχνά..
Πόσο αξίζει στ' αλήθεια, αδερφέ, αυτό το χάσιμο?

Να θυμηθώ πως σκεφτόμουν-τι έγραφα.
Πως οι στιγμές περνάνε κενά-χωρίς ενδιαφέρον.

Τι σε ξεχωρίζει απ΄τον καθένα εκεί έξω,
Τι σε κάνει μοναδικό?
Και τι τελικά σε φέρνει να γίνεις ένα με το περιβάλλον?

Σε αυτή τη φούσκα που ζεις, χρόνο με το χρόνο,
λεπτό με το λεπτό, θεωρείς τον εαυτό σου ξένο.

Μόνο κάποια ψήγματα ''αλλοτινών'', σε κάνουν να πιστεύεις ξανά,
Στον άνθρωπο.

Στην ουσία του,
Στην ξήγα του,
Στο κλάμα του,

Και σε κάποιους που σε μαθαίνουν να μισείς!

Μέτρημα

Φτάνεις σε κάποιο σημείο..

Σε κάποιο τέλος ίσως σε μια ρωγμή αρχής..

Προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να σου πω κάτι?

Δεν σε νοιάζει να το δείξεις...

Για κάποιους αυτή είναι η ψυχαναλυσή τους..

Να αφήνουν ελεύθερο τον εαυτό τους στο νιώσιμο..

Στο βίωμα..όσο και να ζορίζει τον περίγυρο..

Όχι φίλε..δεν είναι όλοι δυνατοί όσο κάποιοι θέλουν να δείχνουν..

Και αργότερα γυρνάνε σπίτια τους στην αυτοκαταστροφή τους...

Στις θλιμμένες σχέσεις,στα νεκρά καταφύγια και στις ανούσιες συζητήσεις..

Στα σιχαμένα τσιφτετέλια που έχουν απομακρυνθεί πολύ απο την κάβλα του θεσπέσιου αυτού χορού..

Στα φτιασιδωμένα πρόσωπα που μοιάζουν ξένα το πρωί..

Στα χαμηλωμένα αυτοκίνητα που συνδέουν το πουλί τους με το γκάζι..

Στα ανδρείκελα που χαριεντίζονται μπροστά στα μάτια τους και  γελούν...

Στα σκιάχτρα που συνεχίζουν να αποκαλούν γκόμενες...

λες και δεν υπάρχει άλλη λέξη να περιγράψουν την γυναικεία φύση..

Αποφεύγω και συγχρόνως συμμετέχω σε κάθε ηθική που δεν την έφτιαξε το πρέπει..

Αλλά το γιατί-η αμφισβήτηση αδερφέ-η μαγεία της παρατήρησης..

Που την πλήρωσα με το χαμηλωμένο βλέμμα μου..

Τα περιφρονητικά τους σχόλια περί κουλτούρας και αφέλειας..

Τα υποτιμητικά χαιδέματα στην πλάτη..

Και πάλι βρίσκομαι να λέω οτι αυτό που με ρίχνει στο μαύρο είναι η αδυναμία τους να καταλάβουν έστω για μια στιγμή..

Να προσπαθήσουν να καταλάβουν τον διπλανό τους..

Και όχι να βγάλουν τα τεφτέρια τους, να μετράν σωστά και λάθη..

Να προσπαθήσουν απο ‘’κάποιοι’’ να γίνουν ‘’εγώ-εσύ’’..

ΟΛΟΙ

έτσι είπα απλά να γράψω-για τις ώρες που με τρυπάνε μέσα σε 4 τοίχους..

Για την αποσύνθεση που βιώνω σε κάθε δραστηριότητα που αγαπώ..

Για την αποσύνθεση των γύρω μου..

Για τις έννοιες που όλοι προσπαθούν να με πείσουν οτι δεν παίζουν ρόλο..

Όμως με αυτές έχω μάθει να πορεύομαι..δεν ξέρω άλλο δρόμο..

Για την επιφάνεια σε όλα της τα επίπεδα και για το να πάτε να γαμηθείτε όλοι.

Που τόσο πολύ με πονάει όταν το λέω...

Γιατι το ΄΄όλοι΄΄ δεν υφίσταται στο μυαλό μου..

Υπάρχει το κάποιοι..αυτοί οι ιδιαίτεροι που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να με κάνουν να τους εντάξω στο όλοι..

Τι και αν γράφω αυτόματα..χωρίς διορθώσεις και συντακτικό..

Τι και αν φτύνω την ειλικρίνεια και την απλότητα της ύπαρξης σε όλους γύρω μου..

Μάταια αδέρφια..νωθρά μυαλά και δυσκοίλιες σκέψεις μου δίνεται κάθε μέρα να καταναλώσω...

Ας σκεφτώ λοιπόν το επόμενο μου ταξίδι-τον επόμενο στόχο που θα με κάνει να μείνω ζωνανός σε αυτό το αστείο που αποκαλείται ζωή..να με συγχωράτε για τα πρέπει μου αλλά μόνο αυτά μου έμειναν..όλα τα άλλα τα ξεθώριασε η εσωτερική μοναξιά..και όχι μόνο αυτή η μοναχικότητα που απορρέει όταν πιάνω τα τσιγάρα μου...

Και επιτέλους ας πάψουμε όλοι και ας σκεφτούμαι-είναι όμορφο να σκεφτόμαστε έντονα..είναι όμορφο να μην οχυρωνόμαστε στα εγώ μας.και εγω πάλι πρώτος θα είμαι που θα μιλάω για ομάδες και για αυτό το γαμημένο μαζί-μαζί όσο και να σας φοβίζει..όσο και να σας κάνει να φαίνεστε στα μάτια μου σαν ετοιμόρροπα αγάλματα..

Έχουμε μάθει να φοβόμαστε και όχι να τολμάμε..

και ας μην βγάζει τίποτα ποιητικό αυτή η γραφή και ας είναι το χειρότερο που έχω γράψει...

Πάλι αύριο μια πρόταση θα ξεκινήσω..

Χτύπημα

και είναι κάποια παιδιά που δεν φοβούνται να τσαλακώσουν την ψυχή τους
με οποιαδήποτε συνέπεια..
είναι αυτές οι ψυχές που ποτέ δεν θα χλευάσουν τους υπόλοιπους..
στον καθένα θα βρούν ένα παράδεισο..
τον χρυσό που κρύβεται στην καρδιά τους..

και αυτά τα παιδιά,όσο και να μην τα παρατηρείς,
πάντα βρίσκονται εκεί..
σαν ένα τρίτο μάτι..ρουφάνε όλη την σοφία της ζωής..
την αρπάζουν στα χέρια τους και την χαιδεύουν..

και είναι και τα άλλα παιδιά..
που δεν μπορούν να ψάξουν μέσα τους..
όσο και αν μεγαλώνουν..δεν τους αρέσει..
δεν τους αφήνει το χάος τριγύρω τους
να νιώσουν το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης..
την μαγεία της ανακάλυψης..

την τριβή με το εγώ σου και την εσωτερική σου σαπίλα..
δεν παλεύουν να ξεφύγουν-απλά υποκύπτουν..
γίνονται όλοι αυτοί που με μια ματιά
μπορούμε να κάνουμε κομμάτια τις ψυχές τους..

χωρίς να το θέλουμε..χωρίς να μας ζητηθεί..

πόση δύναμη κρύβει η ισορροπία..
το νιώσιμο της νύχτας-η μυρωδιά της ασφάλτου όταν πέφτεις..
η γεύση του αίματος ανάμεσα στα δόντια σου..
που σε ξυπνάει σαν ναρκωτικό..

την στιγμή που δεν μένει τίποτα άλλο παρά..
να σηκωθείς- να συνέλθεις και να συνεχίσεις ξανά..

στο επόμενο πέσιμο-στο επόμενο χτύπημα-στον επόμενο πόνο..

Υπόθεση

απέδειξε στον εαυτό σου ότι υπάρχεις..
ότι η ζωή δεν είναι μια χαμένη υπόθεση..
πείσε τον οτι αποδίδεις..

οτι είσαι δραστήριος-ζωντανός..
με το να κάνεις πολλά πράγματα..
να είναι η μέρα σου επιφανειακά γεμάτη...

και όμως το βράδυ το ξέρω οτι γυρνάς σπίτι σου,
και η καρδιά σου είναι νηστική-ατάιστη..
σαν τα σκυλιά που βλέπεις στους δρόμους..

δεν σε ικανοποιεί τίποτα..
συναισθηματική αχαριστία..
και ας παλεύεις κάθε μέρα για να νιώσεις ευτυχία..
την τρελή αυτή ουτοπία..

και ας μαζεύεις στιγμές όλα αυτά τα χρόνια
και συχνά τις ξεχνάς..
δεν ήταν παρά στιγμές και όχι πραγματικότητες..
ή σταθερές εποχές μέσα στο χρόνο...


και μείνε ακόμα μια φορά λυπημένος
και εξουθενωμένος απο την σκέψη..

Σήμερα

την πρώτη φορά είπε:
''όλα θα τα αντιμετωπίζω με ένα χαμόγελο''-χαλαρά..
αμέσως όμως φοβήθηκε τον σταρχιδισμό που βλέπει γύρω του..

την επόμενη είπε θα τους δαγκώνω όλους..
θα βγάζω την ένταση μου και ας καταλάβει όποιος θέλει..
μέσα απο τον σκληρό μου τρόπο..
έχασε τον εαυτό του πολύ γρήγορα..
κόντεψε να τρελάθει-όπως αυτήν την τρέλα που βρίσκει τριγύρω του...

την επόμενη είπε θα στραφεί στον εαυτό του..
και βίωσε την απέραντη μοναξιά..
τον ατομικισμό που έβλεπε κάθε μέρα στα μάτια των γύρων του..

την επόμενη είπε θα είμαι ανοικτός..
κοινωνικός..θα παλέψω συλλογικά τους δαίμονες μου..
μέσα σε λίγες ώρες-μέσα απο δήθεν ομάδες..
είδε την ανάγκη του ηγετισμού που αναπτύσσουν κάποιοι..
το μίσος στην ''άλλη'' ομάδα..
επειδή έτσι πρέπει...

σήμερα...που βρίσκεται σήμερα-τώρα?
συλλέκτης στιγμών..κάπου στα βιβλία..
κάποτε στην ποίηση-ίσως στην μουσική..

στην αναζήτηση αληθινών βλεμμάτων-
στην αυτοκαταστροφή που κρύβει ο έρωτας..
στο βόλεμα που κρύβει η αγάπη..

και στην ελευθερία που κρύβει η αλήθεια...

Αμοναχός

Κάπως έτσι έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την μοναξιά..

τις μαγικές και δύσκολες αυτές ώρες... 

που οι αισθήσεις σου λειτουργούν στο έπακρο..

που υφαίνεις το βαρύ πέπλο της ύπαρξης..

και ψάχνεις μέσα σου..

παιρνούν τα πάντα απο τα φίλτρα σου..

και κάπου εκεί γνωρίζεις τον εαυτό σου..

''την μοναξιά ο άνθρωπος να μην τηνε φοβάται..

γιατί ποθαίνει αμοναχός και αμοναχός γεννάται''

τελικά πότε καθαρίζεις?

και κάνεις την μοναξιά σου ένα κοινό τόπο για αγάπη..?

ίσως ποτέ..

αφήνω λοιπόν όλους αυτούς να χλευάζουν..

την ψευδαίσθηση τους δεν θα χαλάσω..

πάντα ήμουν αυτός που φτιάχνει.. 

Αζήτητα

Άλλος ένας μήνας στα αζήτητα..

να φτύνω κάθε βράδυ την σαπίλα της ψυχής μου..

και αυτές οι ατελείωτες ώρες πάνω σε ένα τροχοφόρο..

που οι σκέψεις με κατακλύζουν..

να μην μπορώ να τις σταματήσω όσο και να θέλω..

να βλέπω τις σκαμμένες απο την δουλειά φάτσες..

τα δήθεν ατσαλάκωτα πρόσωπα των προνομιούχων..

και να σκέφτομαι πως η απομόνωση ίσως να είναι ο μόνος δρόμος..

και τότε είναι που σταματώ σε μια άκρη για να μην ξεχάσω τις σκέψεις μου.

τις πληκτρολογώ με αγωνία να τις φυλακίσω..

και έτσι γελάω με την ματαιοδοξία μου..

κάθε μεσημέρι καίγεσαι απο ένα πόνο αβάσταχτο..

πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι..σε φωτιά μεταμορφώνεσαι..

έτσι τραγουδάνε κάποιοι μαύροι...