Ύπαιθρο

Είναι στιγμές που ανατρέχω στα ίδια μου τα γραπτά,
θαρρείς πως θέλω να θυμηθώ ξανά τον εαυτό μου.

Όλοι μας χάνουμε τον δρόμο μας συχνά..
Πόσο αξίζει στ' αλήθεια, αδερφέ, αυτό το χάσιμο?

Να θυμηθώ πως σκεφτόμουν-τι έγραφα.
Πως οι στιγμές περνάνε κενά-χωρίς ενδιαφέρον.

Τι σε ξεχωρίζει απ΄τον καθένα εκεί έξω,
Τι σε κάνει μοναδικό?
Και τι τελικά σε φέρνει να γίνεις ένα με το περιβάλλον?

Σε αυτή τη φούσκα που ζεις, χρόνο με το χρόνο,
λεπτό με το λεπτό, θεωρείς τον εαυτό σου ξένο.

Μόνο κάποια ψήγματα ''αλλοτινών'', σε κάνουν να πιστεύεις ξανά,
Στον άνθρωπο.

Στην ουσία του,
Στην ξήγα του,
Στο κλάμα του,

Και σε κάποιους που σε μαθαίνουν να μισείς!