Παρατήρηση

Όταν καταλαβαίνεις νωρίς το παιχνίδι.
Η στιγμή που συνειδητοποιείς οτι δεν θες πλέον να παίξεις.
Βαρέθηκες και θες να αποσυρθείς.

Κάθε επόμενη κίνηση τους την έχεις προβλέψει,
την έχεις δει προ πολλού.
Να μην σου προσφέρει καμία συγκίνηση αυτό το αστείο.

Απλά να θέλεις να μείνεις παρατηρητής.
Αυτό ξέρεις να κάνεις καλά. Από μικρό παιδί.
Αυτό είναι το δικό σου παιχνίδι.
Η παρατήρηση αδερφέ.

Να προσπαθήσεις να καταλάβεις απο τι είναι φτιαγμένος ο κόσμος γύρω σου.
Οι σκιές που σε περιτριγυρίζουν και τα συμπλέγματα τους.
Οι αδυναμίες τους, τα πλεονεκτήματα τους.

Να διακρίνεις στο πλήθος τους υποτιθέμενους αρχηγούς.
Τους πιστούς στρατιώτες-
και αυτούς τους περίεργους που αμφιταλαντεύονται κουτοπόνηρα,
μπας και κλέψουν την νίκη!

Φιάσκο αδερφέ.
Είναι η στιγμή που βλέπεις στα μάτια τους να ξεδιπλώνετε η αβάσταχτη βοή της ύπαρξης.
Με ανθρώπους που βουτάνε απλά στο παιχνίδι.
Ακονίζοντας τα όπλα τους,
φτιαγμένα απο μιζέρια, κακία, απόγνωση και ωμότητα.

Ο χειρότερος κερδίζει- γιατί αυτός θα θέσει τους όρους....

Και εσύ στη γωνιά σου να παρατηρείς.
Σαν να μην είσαι απο το ίδιος μέρος,
όπου οι ''παίκτες'' γεννήθηκαν...

Ύπαιθρο

Είναι στιγμές που ανατρέχω στα ίδια μου τα γραπτά,
θαρρείς πως θέλω να θυμηθώ ξανά τον εαυτό μου.

Όλοι μας χάνουμε τον δρόμο μας συχνά..
Πόσο αξίζει στ' αλήθεια, αδερφέ, αυτό το χάσιμο?

Να θυμηθώ πως σκεφτόμουν-τι έγραφα.
Πως οι στιγμές περνάνε κενά-χωρίς ενδιαφέρον.

Τι σε ξεχωρίζει απ΄τον καθένα εκεί έξω,
Τι σε κάνει μοναδικό?
Και τι τελικά σε φέρνει να γίνεις ένα με το περιβάλλον?

Σε αυτή τη φούσκα που ζεις, χρόνο με το χρόνο,
λεπτό με το λεπτό, θεωρείς τον εαυτό σου ξένο.

Μόνο κάποια ψήγματα ''αλλοτινών'', σε κάνουν να πιστεύεις ξανά,
Στον άνθρωπο.

Στην ουσία του,
Στην ξήγα του,
Στο κλάμα του,

Και σε κάποιους που σε μαθαίνουν να μισείς!