Αμοναχός

Κάπως έτσι έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την μοναξιά..

τις μαγικές και δύσκολες αυτές ώρες... 

που οι αισθήσεις σου λειτουργούν στο έπακρο..

που υφαίνεις το βαρύ πέπλο της ύπαρξης..

και ψάχνεις μέσα σου..

παιρνούν τα πάντα απο τα φίλτρα σου..

και κάπου εκεί γνωρίζεις τον εαυτό σου..

''την μοναξιά ο άνθρωπος να μην τηνε φοβάται..

γιατί ποθαίνει αμοναχός και αμοναχός γεννάται''

τελικά πότε καθαρίζεις?

και κάνεις την μοναξιά σου ένα κοινό τόπο για αγάπη..?

ίσως ποτέ..

αφήνω λοιπόν όλους αυτούς να χλευάζουν..

την ψευδαίσθηση τους δεν θα χαλάσω..

πάντα ήμουν αυτός που φτιάχνει.. 

Αζήτητα

Άλλος ένας μήνας στα αζήτητα..

να φτύνω κάθε βράδυ την σαπίλα της ψυχής μου..

και αυτές οι ατελείωτες ώρες πάνω σε ένα τροχοφόρο..

που οι σκέψεις με κατακλύζουν..

να μην μπορώ να τις σταματήσω όσο και να θέλω..

να βλέπω τις σκαμμένες απο την δουλειά φάτσες..

τα δήθεν ατσαλάκωτα πρόσωπα των προνομιούχων..

και να σκέφτομαι πως η απομόνωση ίσως να είναι ο μόνος δρόμος..

και τότε είναι που σταματώ σε μια άκρη για να μην ξεχάσω τις σκέψεις μου.

τις πληκτρολογώ με αγωνία να τις φυλακίσω..

και έτσι γελάω με την ματαιοδοξία μου..

κάθε μεσημέρι καίγεσαι απο ένα πόνο αβάσταχτο..

πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι..σε φωτιά μεταμορφώνεσαι..

έτσι τραγουδάνε κάποιοι μαύροι...

Σάρκα

Ωδή στις γυναίκες τις ζωής μας..
στους έρωτες που δεν έχουν τίποτα ζωηρό,
τίποτα ουσιώδες..

σε αυτές τις γυναίκες που θέλουν ένα χέρι να πιαστούν..
να μπούν σε ένα κόσμο και όχι να δημιουργήσουν τον δικό τους..

στις υπόδουλες αυτές κοπέλες που σκύβουν στα περιοδικά..
που ανοίγουν τα πόδια τους σε μυώδη μπράτσα..

που περιφέρουν την σάρκα τους σαν κομμάτι κρέας..
και το μυαλό ρε?τι γίνεται με αυτό?

ωδή και στα ξερά γαμήσια..που δεν τελειώνεις πότε..
και κλείνεις τα μάτια να φανταστείς τον μεγάλο σου έρωτα..
και τότε χύνεις..

ωδή και σε αυτούς που χλευάζουν τον ρομαντισμό..
πόσο στα αλήθεια μίζεροι είναι ..

στην υγεία των κοριτσιών που είναι έτοιμα να αφήσουν την τελευταία τους πνοή
σε ένα και μόνο φιλί..
και χαιρετίσματα στα αγόρια που σφίγγουν δυνατά όταν αγκαλιάζουν..
και είναι ικανοί να καυλώνουν μόνο με τη μυρωδιά..

στον πόθο-στον έρωτα-στην κόλαση..

Ήρωες

θέλω να ξεφύγω απο την μάζα των ηρώων
Με τους άχρηστους θε να ταχθώ..
που κάθονται στην γωνιά μονάχοι..
υφαίνοντας τις σκέψεις τους..

σωματοφύλακας και αδερφός θα γίνω,
θα θαυμάζω την κάθε τους δραστηριότητα,
που μέσα από την ασχήμια της κίνησης
φαίνεται η ανθρωπιά και η ουσία-
η αυθεντικότητα και η τόλμη..

Αυτούς του περιθωρίου θα κάνω φίλους
ν'αφουγκραζόμαστε της ζωής την μυρωδιά-
του θανάτου την σιωπή..

και θ'αφήσουμε σ'αυτούς τους ήρωες
να περιφέρουν τα όμορφα επιφανειακά τους πρόσωπα,
εδώ και εκεί-να τα παζαρεύουν για ψωροδεκάρες
και όταν τα φώτα και οι προβολείς τα κάψουν,
σε μας θα ζητούν μια αγκαλιά..

για όλους- φίλε- υπάρχει το καταφύγιο της σκέψης,
κανείς όμως δεν το επιλέγει πρώτα..
τον δωροδοκούν με της ύπαρξης την ρηχή τη δόξα
και σαν απαίδευτο παιδί πηδά και δοκιμάζει..

΄΄κρίμα,κρίμα το παιδί'' που λέει και ένας δικός μας...