Σελίδες

Σαν τότε,που για να κρύψω τους κακούς βαθμούς
είχα εφεύρει ένα τρόπο να σκίζω τις σελίδες
χωρίς να το αντιληφθεί ο πατέρας

Αυτή η ηγεμονική φιγούρα
που όλους μας στοιχειώνει
στην σύμβαση της οικογένειας.

Στην αναγκαστική αυτή συνθήκη
που ποτέ δεν επιλέγεις..Ποτέ..

Ξέρω κάποτε το έχεις κάνει και εσύ..
Η μεγάλη διαδρομή τις υποκρισίας,
αναγκαίας και μη είχε αρχίσει..

Έμαθα όμως..
Ξέρω ορθογραφία και μερικούς κανόνες σύνταξης
ώστε να μπορώ να αρθρώνω τις σκέψεις μου,
περισσότερο τα νοήματα τους..

Που το οφείλω άραγε?σε σένα,σε μένα
σε όλες αυτές τις φιγούρες που με πήγαν παρακάτω πνευματικά
ή απλά στον εαυτό μου?

ίσως να το οφείλω στα βράδια που δεν άντεχα την μοναξιά,
στις μέρες που ξοδεύονταν χωρίς ουσία,
στα λιγοστά φιλιά που έδωσα χωρίς κόπο,
και σε αυτά που ακόμα και τώρα κάνουν την καρδιά μου να ζορίζεται

Στις απογοητεύσεις,στις δικαιολογίες,στις προφάσεις
και κλείνοντας τον κύκλο ίσως σε σένα..
με τον αντίστροφο ρόλο μου έδειξες
αυτό που δεν πρέπει να γίνω..

ποτέ..